spektakl „Zapach czasu” – Teatr KTO
wiek: 12+
Zapach czasu to poetycka impresja teatralna odwołująca się do świata dziecka, inspirowana twórczością Gabriela Garcii Marqueza, Hugo Clausa, Emila Zegadłowicza, a także przeżyciami z dzieciństwa autora scenariusza i reżysera. W przedstawieniu występuje wiele barwnych, czasem strasznych, czasem śmiesznych postaci i sytuacji charakterystycznych dla małego polskiego miasteczka lat 20-30, miasteczka zagubionego gdzieś na pograniczu Polski i Słowacji. Zapach czasu to opowieść o dzieciństwie, dorastaniu, strachu, okrucieństwie, ale i o miłości. Chociaż spektakl ma wymiar uniwersalny to bardzo wyraźne są reminiscencje z przedwojennej Galicji.
W widowisku nie ma tekstu, jest natomiast muzyka Piotra Czajkowskiego, grana również „na żywo” przez aktorów na harmonijkach ustnych.
Wykorzystywane są też olbrzymie jeżdżące dekoracje, ogień, pirotechnika i szczudła.
Spektakl prezentowany był w wielu miastach Polski, a także w Brazylii, we Francji, w Holandii, Iranie, Korei Południowej, Meksyku, Niemczech, Tunezji, na Ukrainie, we Włoszech.
(…) Właśnie swojskość małego miasteczka udało się uchwycić reżyserowi widowiska, którego klimat nieodparcie przywodził na myśl atmosferę filmów Felliniego. Nostalgię za uciekającym czasem podkreślała dodatkowo wszechogarniająca Rynek muzyka Czajkowskiego (…).
Magda Huzarska-Szumiec, „Gazeta Krakowska”
Poezja i melancholia ulicznego teatru porwały widzów w świat Zonia. Aktorzy grają fascynująco do muzyki Czajkowskiego. Obrazowo przedstawiona historia jest pełna ukrytych marzeń i lęków. Efektowne oświetlenie, sztuczne ognie i dźwięk potęgują działanie scenografii (…). Zamiast intelektualnych ciężkich scen – lekka spontaniczność i porywająca przyjemność (…) w oglądaniu.
Urlich Schőnborn, Wspaniały świat pana Zonia, „Nord West Zeitung”, 22 VII 1998
(…) Przedstawienie trwa godzinę i jest jak kartkowanie starych albumów rodzinnych. Trochę sepii, okruch melancholii, gram nostalgii. I jeszcze łezka nieuchronnego w takich okolicznościach sentymentalizmu (…).
Paweł Głowacki, „Dziennik Polski”
Teatr wyczarował na Siegeńskim Festiwalu letnim serię ekspresyjnych obrazów. (…) Polski teatr uliczny przekonał do siebie (…). Po tym przedstawieniu każdy wiedział dlaczego ten zespół jest wizytówką wolnego polskiego teatru. Publiczność przeżyła wieczór, który nieprędko zapomni.
Pełne wrażeń obrazy w sztuce teatralnej „Zapach czasu” wyraziły więcej niż wiele słów (…)
„Ziegener Zeitung”, nr 181, 7 VIII 2000
Scenariusz i reżyseria: Jerzy Zoń
Konsultacja: Zbigniew Sułkowski
Muzyka: Piotr Czajkowski
Opracowanie muzyczne: Jan Poprawa, Jerzy Zoń
Aranżacja utworów na harmonijkę ustną: Paweł Ostafil
Ruch sceniczny: Krzysztof Jędrysek, Aleksander Kopański
Scenografia i kostiumy: Krzysztof Tyszkiewicz, Joanna Jaśko-Sroka
Pomysły scenograficzne: Jerzy Zoń
Wykonanie dekoracji: Robert Calikowski
Obsada
Aleksandra Deka, Magdalena Dymsza, Paulina Lasyk, Justyna Orzechowska, Grażyna Srebrny-Rosa, Marta Zoń, Sławomir Bendykowski, Bartek Cieniawa, Krzysztof Cybulski, Jacek Joniec, Tytus Grochal, Tomasz Łukawski, Adam Plewiński, Mieszko Syc, Karol Śmiałek, Krzysztof Tyszko
